FRANS VERHOEVEN BELEEFT ZIJN ZWAARSTE DAKAR DAG
16/01/2016 om 00:30

Frans Verhoeven wil zó graag beste Nederlandse motorcoureur in de Dakar-rally worden dat hij die eervolle prestatie bijna in de twaalfde en voorlaatste etappe zag verdampen in wat hij als “mijn zwaarste Dakar-dag” bestempelde. Ondanks zijn magere 39ste plaats in de rit van San Juan naar Villa Carlos Paz kan hij gerust gesteld zijn. Hij is met zijn achttiende plaats nog steeds eerste Nederlander in het algemeen klassement bij de motorrijders.

Na aankomst in het bivak dat aan de boorden van een schitterend meer ligt, zakte de coureur van team Yamaha Netherlands Verhoeven bijna door zijn hoeven. “Ik ben helemaal leeg. Ben zo blij dat ik hier ben na een dag waarin ik zoveel pech heb gehad. Wat een rotdag. Alle pech die je kunt hebben, had ik op één dag”, zuchtte hij uitgeput, om daarna uitgeteld neer te ploffen in het stoeltje voor zijn camper.

Terwijl de dag voor hem zo comfortabel mogelijk begon door op het zadel van zijn Yamaha WR450F Rally een handdoek neer te leggen. Last van jeukende billen op de lange, saaie liaison van 450 kilometer naar de stage kon zo voorkomen worden. Ook onderweg een kop koffie om op de eentonige route niet in slaap te vallen, hielp. Het gemak was echter van korte duur.

Al op kilometerpunt 38 van de 481 kilometer lange proef begon voor hem de lijdensweg. Eerst elektrische problemen met de brandstofpomp, waardoor Verhoeven door een stotterende en pruttelende motorfiets tot stilstand kwam. Hij zette het motormanagement om, wat even hielp. In de bergen speelde hetzelfde euvel hem echter weer parten. “Ik dacht, het is klaar. Maar omdat ik de motor heb ontwikkeld en ken, ben ik aan de slag gegaan. Dat was een geluk. Tank eraf, zadel eraf, accu eraf. De stekkers van het ECU zette ik om naar standaard als bij de crossmotor en zo waar, daar liep ie weer. Ik had ook geen iritrack en GPS meer, terwijl ik de hele dag mijn roadbook met de hand moest bijdraaien”, foeterde hij over de pech en navenant tijdverlies.

“Intussen waren de amateur-rijders en quads mij voorbij gegaan. Dan zit je daarna vol bij hen in het stof. Om toch die gasten voorbij te stuiven, heb ik mijn banden opgestookt. Ze waren helemaal kaal en dat was best listig op de paden”, bekende Verhoeven nadat hij even van de weg raakte en in het prikkeldraad belandde. Door het uitstapje was een prikkeldraadje in de benzineslang gekomen, wat verholpen kon worden bij de tankstop. De gang van zaken was niet goed voor zijn gemoedsrust. Frans hoorde elk onheilspellend geluidje, elk raadselachtig rammeltje. Niet gedronken, niet gegeten en met dikke stofogen en -neus kwam de kwelling ten einde aan het verkoelende meer van Villa Carlos Paz. Het duurde echter heel lang voordat Frans Verhoeven echt afgekoeld was. Zijn verzuchting “Wat een dag” galmde nog lang na.