Verhoeven maakt op ervaring sprong in het klassement
13/01/2015 om 00:29
Al zijn ervaring had Frans Verhoeven nodig in de achtste etappe van de Dakar 2015. Het tweede deel van de marathonetappe was ongekend moeilijk door de extreme omstandigheden. Minimaal zes man uit de top 20 moesten de strijd staken. Daardoor en door zijn eigen goede prestatie, maakte Verhoeven een sprong voorwaarts in het klassement.

Was het in de tweede etappe, een week geleden, de hitte die een groot aantal rijders deed uitvallen, in de achtste etappe waren het zout, modder en kou. Onderkoeling maakte het rijden tot een hel, het zout van de Salar de Uyuni en de modder in de bergen van Bolivia deden motoren hopeloos vastlopen. Het was op al die punten dat Verhoeven winst pakte.

Hij nam de tijd om zijn materiaal in orde te maken. Na afloop van de zevende etappe trok hij al uren uit om zijn Yamaha te ontdoen van modder en andere viezigheid en zorgde hij dat kwetsbare elektronica met plastic zakken werd beschermd tegen de regen die met bakken uit de lucht kwam. Ook onderweg in de achtste etappe nam hij af en toe bewust de tijd. “We startten met dertig man tegelijk op de zoutvlakte,” vertelt Verhoeven.

“Het was de bedoeling dat we over het meer zouden rijden, maar we reden er in. Er stond minstens 10 centimeter water op, waardoor je constant in een spray van puur zout water reed. In de warme radiateur koekt dat zout meteen vast. Ik heb een paar gaatjes in een flesje water geprikt en daarmee heb ik alles schoongemaakt. Ik ben ook nog een keer gestopt om mijn handen te warmen aan de uitlaat en om mijn bril schoon te maken. Die tijd verlies je niet, die win je. Ik zag anderen om me heen panikeren. De een na de ander heeft zijn motor of zichzelf opgeblazen; mijn Yamaha is niet één keer te heet geworden.”

In de modder die volgde, pikte Verhoeven onder anderen Marc Coma (viervoudig Dakarwinnaar) en Ruben Faria (tweede in 2013) op. “Die kunnen heel veel, maar in de modder rijden gaat ze niet echt goed af. Ik zag ze hoekige lijnen rijden, terwijl je juist lange, vloeiende lijnen moet rijden in de blubber. Ze zijn bij mij aangepikt en hebben mijn spoor gevolgd. Ik heb in mijn leven al zo veel in de modder gereden, in ons koude kikkerlandje.”

De proef van de achtste etappe was vanwege de omstandigheden al ingekort tot 378 kilometer, maar er moest ook nog een verbinding van 368 kilometer worden afgelegd, terug naar Chili. Daarna was er nog een stukje van 38 kilometer door de duinen wat meetelde voor de klassering. Verhoeven ging met de vijftiende tijd de verbinding in en startte dus ook op die positie aan het slotstuk. Dat viel nog niet mee.

“Die duinen zijn gisteren door de auto’s en trucks kapot gereden. Overal waren grote keien los gereden. Dan heb je net 378 kilometer ellende gehad en dat eind verbinding gereden, krijg je dat nog eens voor je kiezen! Ook de afdaling naar Iquique vanaf het grote duin was pittig. Er liepen overal smerige sporen. Ik heb het hele stuk met de achterrem lichtjes ingedrukt gereden, hierdoor houd je meer druk op het achterwiel. Want je moet er niet aan denken dat ‘ie dan hapt. Dan ben je wel even aan het rollen.”

Verhoeven kan zich niet herinneren een zwaardere Dakar te hebben gereden dan deze – en dan moeten er nog vijf etappes komen. “Dag 2 was extreem heet, vandaag was extreem nat en koud. Zo hebben we al twee ouderwetse bijltjesdagen gehad en we zijn net over de helft. Voor mij is opnieuw gebleken dat ik het van dagen als deze, en dan vooral marathonetappes, moet hebben. Met de veertiende plaats in de special stage en de zeventiende plaats in het algemeen klassement, ben ik voorlopig meer dan tevreden.”